Ως απόγονος θύματος του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων, κάθε φορά που ακούω δημάρχους και πολιτικούς να μιλούν για τις γερμανικές αποζημιώσεις, νιώθω ένα παράξενο μείγμα συγκίνησης και απογοήτευσης. Συγκίνηση γιατί η μνήμη των δικών μας ανθρώπων παραμένει ζωντανή. Απογοήτευση γιατί αυτή η μνήμη, αντί να γίνει πράξη και διεκδίκηση, ανακυκλώνεται σε λόγια που χάνονται στην ατμόσφαιρα.

Ο Δήμαρχος Καλαβρύτων Θανάσης Παπαδόπουλος, στο συνέδριο στους Λιγκιάδες, μίλησε για «απαιτήσεις», για «δικαιοσύνη», για «καθήκον». Σωστά όλα. Μόνο που εγώ, ως εγγονός ενός εκτελεσμένου εκείνης της μέρας, έχω κουραστεί να ακούω μεγάλα λόγια χωρίς μικρές πράξεις. Οι δικοί μας δεν έπεσαν για να γίνονται κάθε χρόνο οι ίδιοι βαρύγδουποι μονόλογοι. Έπεσαν γιατί στάθηκαν όρθιοι. Και εμείς σήμερα, τους τιμάμε μόνο με χειροκροτήματα σε συνέδρια;

Η Γερμανία χρωστάει. Όχι μόνο σε λεφτά, αλλά και σε αναγνώριση, σε πράξεις, σε συγγνώμη που να έχει αντίκρισμα. Κι εμείς; Εμείς χρωστάμε στον εαυτό μας να διεκδικήσουμε ουσιαστικά, να απαιτήσουμε με πολιτική στρατηγική και όχι με πατριωτικά τσιτάτα σε μικρόφωνα. Γιατί όσο εμείς «θυμόμαστε» με φράσεις, τόσο η άλλη πλευρά κερδίζει χρόνο με σιωπή.

Αν κάτι μας έμαθε η θυσία των δικών μας ανθρώπων, είναι ότι η περηφάνια δεν είναι για λόγια, είναι για πράξεις. Κι αυτό ακριβώς περιμένω: να δω πράξεις. Μέχρι τότε, θα ακούω τις δηλώσεις των δημάρχων με σεβασμό, αλλά και με την πικρή σκέψη ότι τα Καλάβρυτα δεν χρειάζονται άλλους ρήτορες. Χρειάζονται δικαίωση.