Κάποια περιστατικά, όσο “καθημερινά” κι αν μοιάζουν μέσα στον θόρυβο της εποχής, σε σταματούν για λίγο. Σε κάνουν να σκεφτείς, να στεναχωρηθείς, να προβληματιστείς.
Ένα τέτοιο περιστατικό ήταν και η επίθεση στη Χριστίνα Αλεξοπούλου που έγινε στην Πλατεία Γεωργίου στην Πάτρα.

Και για να το ξεκαθαρίσω για να μην παρεξηγηθώ:
Δεν τη γνωρίζω προσωπικά. Δεν έχω καμία σχέση με τη ΝΔ. Δεν γράφω από πολιτική ταύτιση.
Γράφω γιατί νοιώθω την ανάγκη ότι δεν μπορεί να περάσει αυτό το γεγονός στα ψιλά.

Ο σεβασμός δεν είναι θέμα πολιτικής· είναι θέμα ανθρώπινης στάσης

Μπορεί να συμφωνώ, μπορεί να διαφωνώ με πολιτικές και αποφάσεις.
Αυτό είναι το φυσιολογικό. Έτσι δουλεύει η δημοκρατία.

Αλλά υπάρχει ένα σημείο που ξεπερνάει την πολιτική:
το σημείο όπου επιτίθεσαι σε έναν άνθρωπο απλώς επειδή μπορείς.

Και κάτι που πονάει ακόμα περισσότερο εδώ:
όλοι ξέρουν στην Πάτρα ότι το γραφείο της Αλεξοπούλου είναι από τα πιο “ανοιχτά” πολιτικά γραφεία της πόλης.
Πάντα προσβάσιμο, πάντα με πόρτα ανοιχτή για τον πολίτη — συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί της.
Αυτό κάνει την επίθεση να φαίνεται όχι απλώς άδικη, αλλά και άστοχη σε βάθος.

Δεν μιλάς για έναν άνθρωπο που “κρύβεται”, που αποφεύγει τον κόσμο, που δεν ακούει.
Και όμως, κάποια άτομα διάλεξαν τη σύγκρουση αντί για τον διάλογο.

Φοβίζει το πόσο γρήγορα ανάβουμε πια

Δεν τρομάζουν οι φωνές.
Τρομάζει το πόσο εύκολα βρίσκονται.
Πόσο πρόθυμοι είμαστε να τις υψώσουμε πριν καν προσπαθήσουμε να μιλήσουμε.

Η οργή έχει γίνει καθημερινότητα.
Ο φανατισμός, σχεδόν συνήθεια.
Η επιθετικότητα, “μέθοδος”.

Και κάπου εκεί, χάνεται ο άνθρωπος.

Πόσο χαμηλά πρέπει να πέσουμε για να πούμε “ως εδώ”;

Στεναχωρεί η ιδέα ότι αρχίζουμε να θεωρούμε φυσιολογικό το να στοχοποιείται κάποιος στον δρόμο.
Ότι η δημόσια παρουσία μπορεί να γίνει αφορμή για λεκτικό μπούλινγκ.
Ότι η πολιτική διαφωνία γίνεται άλλοθι για προσωπική επίθεση.

Και τι μήνυμα στέλνουμε έτσι;
Ότι όποιος έχει δημόσιο ρόλο πρέπει να φοβάται;
Ότι η διαφωνία λύνεται με φωνές;
Ότι το πλήθος έχει πάντα δίκιο;

Πιστεύω ότι αυτό δεν είναι η κοινωνία που θέλουμε να  βλέπουμε.

Δεν γράφω για να υπερασπιστώ πρόσωπα — γράφω για να υπερασπιστώ κάτι πιο βαθύ

Το συγκεκριμένο περιστατικό αφορά την Αλεξοπούλου.
Αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα.

Το ζήτημα είμαστε εμείς.
Το πώς αντιδρούμε.
Το πόσο εύκολα υιοθετούμε την ένταση.
Το πόσο γρήγορα ξεχνάμε τον σεβασμό.

Όταν μια κοινωνία χάνει τη λεπτότητα της συμπεριφοράς της, δεν την ξαναβρίσκει εύκολα.

Κλείνω με κάτι απλό, σχεδόν αυτονόητο — αλλά κάπως μοιάζει να το έχουμε ξεχάσει

Η επίθεση ήταν λάθος.
Όχι επειδή η γυναίκα είναι βουλευτής.
Όχι επειδή είναι της ΝΔ.
Όχι επειδή “πρέπει να τη σεβόμαστε”.

Αλλά επειδή:
κανείς δεν αξίζει να γίνεται στόχος.
Κανείς δεν πρέπει να φοβάται.
Κανείς δεν πρέπει να υφίσταται επίθεση σε μια κοινωνία που θέλει να λέγεται πολιτισμένη.

Και επειδή, όσο κι αν διαφωνούμε με πρόσωπα και πολιτικές,
δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεχνάμε την ανθρωπιά μας.