Έχω ζήσει την αγωνία ανθρώπων που μένουν σε απομακρυσμένα χωριά. Τους έχω δει να μετρούν τις αποστάσεις όχι σε χιλιόμετρα, αλλά σε λεπτά ζωής. Ένα καρδιολογικό επεισόδιο, ένα ατύχημα, μια κρίση — κι η σκέψη δεν πάει στο νοσοκομείο της Πάτρας ή του Αιγίου, αλλά στο αν προλαβαίνουν το Κέντρο Υγείας ή το Νοσοκομείο Καλαβρύτων.

Γι’ αυτό και η είδηση για την κατάργηση της οργανικής αυτοτέλειας του Νοσοκομείου Καλαβρύτων με βρίσκει βαθιά ανήσυχο. Όχι ως απλός παρατηρητής, αλλά ως άνθρωπος που γνωρίζει τι σημαίνει να ζεις στην περιφέρεια, στα δύσβατα, στα «όχι εύκολα προσβάσιμα».

Το σχέδιο του Υπουργείου Υγείας να υπαγάγει διοικητικά το νοσοκομείο στο Αίγιο μπορεί να παρουσιάζεται ως οργανωτική αναδιάρθρωση, αλλά το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο. Χάνεται η αυτοτέλεια, ακολουθούν μετακινήσεις προσωπικού, μειώνεται η στελέχωση, η λειτουργία δυσκολεύει. Δεν είναι σενάριο, είναι το μοτίβο που έχουμε ξαναδεί αλλού.

Η ερώτηση της βουλευτού Σίας Αναγνωστοπούλου στη Βουλή έρχεται την κατάλληλη στιγμή να θέσει τα σωστά ερωτήματα:
👉 Θα εξαιρεθεί το Νοσοκομείο Καλαβρύτων από το σχέδιο υποβάθμισης;
👉 Πώς θα ενισχυθεί ουσιαστικά για να συνεχίσει να εξυπηρετεί έναν ολόκληρο ορεινό δήμο;
👉 Πώς θα διασφαλιστεί το αυτονόητο: ισότιμη πρόσβαση όλων σε βασικές υπηρεσίες υγείας;

Αυτή η ιστορία δεν αφορά μόνο τα Καλάβρυτα. Είναι κομμάτι μιας ευρύτερης πραγματικότητας: της περιφέρειας που σταδιακά αφήνεται πίσω. Που θεωρείται «κόστος». Που αντιμετωπίζεται σαν παραμεθόριο του κράτους.

Και κάποια στιγμή πρέπει να πούμε δυνατά: Δεν είναι πολυτέλεια να έχει κάθε πολίτης πρόσβαση στην υγεία, κοντά στον τόπο του. Είναι υποχρέωση της Πολιτείας. Και ευθύνη όλων μας να το θυμίζουμε.