Αν κάποιος εξωγήινος προσγειωνόταν σήμερα στα Καλάβρυτα και άκουγε τον Δήμαρχο Θανάση Παπαδόπουλο, θα νόμιζε πως ο Οδοντωτός καταρρέει εδώ και δύο μήνες και ο ίδιος δίνει ηρωική μάχη μόνος απέναντι σε ένα σύμπαν εχθρών.
Στην πραγματικότητα, ο Δήμαρχος θυμήθηκε τον Οδοντωτό όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι — και όταν η κοινωνία άρχισε να απαιτεί απαντήσεις που ο ίδιος αδυνατούσε να δώσει.

Οι δηλώσεις του είχαν όλα τα στοιχεία που χρειάζεται ένας πολιτικός για να κρύψει την απραξία του: στόμφο, δραματοποίηση, υπερβολή και φυσικά… ενόχους. Πολλούς ενόχους. Όλους τους άλλους εκτός από εκείνον.

Ο κ. Παπαδόπουλος βγήκε στη συγκέντρωση σαν ένας οργισμένος φύλακας ενός μνημείου που κάποιοι «κακοί» το αφήνουν στην τύχη του.
Μόνο που η οργή του πάσχει από κάτι πολύ σοβαρό: χρονική αμνησία.

Διότι αν υπήρχε κάμερα που κατέγραφε την κατάσταση του Οδοντωτού τα τελευταία χρόνια, θα είχε και τον ίδιο μέσα στο κάδρο — όχι ως αγωνιστή, αλλά ως διακριτικό παρατηρητή.
Πάντα παρών για να καταγγείλει, σπάνια παρών για να πράξει.

Οι φωνές «Ως εδώ!» και τα πολεμικά συνθήματα φανερώνουν κάτι πολύ απλό:
Όταν λείπει η ουσία, περισσεύει η παράσταση.

Ο Δήμαρχος θυμίζει εκείνον τον μαθητή που δεν διάβασε όλη τη χρονιά και την ημέρα της εξέτασης μαλώνει… τον καθηγητή για την ύλη.

Αντί να μιλήσει με νηφαλιότητα για λύσεις, υποδέχεται το πλήθος ως οργισμένος «υπερασπιστής» ενός έργου που έχει αφεθεί στη μοίρα του εδώ και χρόνια — και όχι από αόρατους εχθρούς.

Στο νέο αφήγημα του Δημάρχου πρωταγωνιστούν όλοι:

• η κυβέρνηση,

• η Hellenic Train,

• ο ΟΣΕ.

Μοναδικός κομπάρσος;
Η δική του ευθύνη.

Το μοτίβο είναι τόσο προβλέψιμο που προκαλεί μειδίαμα:
Ο Δήμαρχος δεν έχει ποτέ ευθύνη. Μόνο αγανάκτηση.
Δεν έχει ποτέ συμμετοχή στη διαμόρφωση της κατάστασης. Μόνο απαιτήσεις.
Δεν έχει ποτέ ερωτήματα να απαντήσει. Μόνο ερωτήματα να θέσει.

Και φυσικά, η μόνιμη απορία:
Αν όλα γίνονται λάθος από όλους τους άλλους, ποιος κυβερνά τελικά αυτόν τον Δήμο;

Το πιο καυστικό στοιχείο δεν είναι οι κραυγές του.
Είναι το γεγονός ότι πίσω από τις κραυγές δεν υπάρχει απολύτως τίποτα.

Καμία τεκμηριωμένη πρόταση,
καμία εφαρμοσμένη μελέτη,
καμία χρήσιμη πίεση τα προηγούμενα χρόνια,
κανένα συνεκτικό πλάνο ανάπτυξης.

Ο Δήμος θυμίζει εκείνον που εμφανίζεται πάντα μετά το ατύχημα — όχι πριν από αυτό.
Η διοίκηση Παπαδόπουλου λειτουργεί διαρκώς «εκ των υστέρων» και τώρα απαιτεί να αντιμετωπιστεί ως ο ρυθμιστής των εξελίξεων.

Ο κ. Παπαδόπουλος δήλωσε πως «δεν θα επιτρέψει να αμαυρωθεί η εικόνα του Οδοντωτού».
Αν είχε την ειλικρίνεια να κοιτάξει γύρω του, θα έβλεπε ότι η εικόνα έχει αμαυρωθεί εδώ και πολύ καιρό — όχι μόνο από τεχνικά προβλήματα, αλλά από συλλογική πολιτική ατολμία, της οποίας ο ίδιος αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα.

Ο κ. Παπαδόπουλος μπορεί να φωνάζει όσο θέλει.
Μπορεί να καταγγέλλει, να υψώνει τόνους, να βγάζει συνθήματα που θυμίζουν προεκλογική απογείωση.

Όμως οι πολίτες ξέρουν.
Ξέρουν τι έγινε και —κυρίως— τι δεν έγινε.

Και όσο και αν προσπαθεί να εμφανιστεί ως φρουρός του Οδοντωτού, η αλήθεια —όσο καυστική κι αν είναι— παραμένει ξεκάθαρη:

Ο Οδοντωτός δεν χρειάζεται άλλον έναν οργισμένο σχολιαστή. Χρειάζεται επιτέλους έναν υπεύθυνο διαχειριστή.