Κάθε φορά που ανακοινώνεται η διακοπή δρομολογίων του Οδοντωτού, νιώθω ένα μείγμα απογοήτευσης και θυμού. Δεν μιλάμε απλώς για ένα μέσο μεταφοράς. Ο Οδοντωτός είναι ένα κομμάτι της ιστορίας μας, μια μοναδική εμπειρία για τον επισκέπτη, ένα σύμβολο που συνδέει τον τόπο με τη φύση, τον τουρισμό και την τοπική ανάπτυξη. Κι όμως, η λειτουργία του αντιμετωπίζεται συχνά σαν δευτερεύον ζήτημα.

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί επισκέπτες έρχονται στην Αχαΐα ειδικά για να ταξιδέψουν με αυτό το τρένο. Η διαδρομή μέσα από το φαράγγι του Βουραϊκού δεν υπάρχει αλλού στον κόσμο. Κι όμως, οι συνεχείς αναστολές δρομολογίων—είτε για τεχνικούς λόγους είτε για ελλείψεις προσωπικού—δίνουν την εικόνα ενός κράτους που δεν μπορεί να στηρίξει τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα.

Οι συνέπειες είναι πολλαπλές: οι τουρίστες ακυρώνουν σχέδια, οι επαγγελματίες της περιοχής χάνουν έσοδα, κι εμείς οι ντόπιοι στερούμαστε ένα μέσο που μας κάνει περήφανους. Σαν να βάζουμε μόνοι μας τρικλοποδιά στην τουριστική μας ταυτότητα.

Αντί να μιλάμε για διακοπές δρομολογίων, θα έπρεπε να μιλάμε για καλύτερη προβολή, για επενδύσεις που θα εξασφαλίσουν ότι ο Οδοντωτός θα είναι πάντα έτοιμος να ταξιδέψει τους επισκέπτες και να στηρίξει την περιοχή. Ένα έργο που θα μπορούσε να είναι “σημαία” για την Πελοπόννησο, καταντάει να είναι μόνιμα στον πάγο.

Ίσως τελικά το πρόβλημα δεν είναι ο Οδοντωτός, αλλά η δική μας αδυναμία να τον εκτιμήσουμε όσο του αξίζει.