Η σύλληψη του ηγουμένου της Ιεράς Μονής Μεγάλου Σπηλαίου σκόρπισε απορία, ανησυχία και στεναχώρια σε όλους μας. Δεν είναι μια απλή είδηση· είναι κάτι που πονάει, γιατί το Μέγα Σπήλαιο δεν είναι μόνο ένα μοναστήρι. Όπως έχω ήδη αναφέρει, είναι κομμάτι της ψυχής μας, της ιστορίας μας, της ταυτότητάς μας. Είναι το σύμβολο που μας θυμίζει ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε.
Ο δήμαρχος Καλαβρύτων Θανάσης Παπαδόπουλος στη δήλωσή του, κατά τη γνώμη μου σωστά επισήμανε: η Δικαιοσύνη θα μιλήσει και θα αποδώσει ευθύνες εκεί που υπάρχουν. Όμως η Μονή είναι πολύ μεγαλύτερη από τα πρόσωπα που κατά καιρούς τη διακονούν. Είναι η «Κιβωτός της Πίστης» και ο «Φάρος της Ορθοδοξίας», όπως την αποκάλεσε, και κανένα σκοτάδι δεν μπορεί να σβήσει το φως της.
Όμως δεν φτάνουν τα λόγια. Στις δύσκολες στιγμές, αυτό που μετράει είναι να δείχνουμε έμπρακτα ότι στεκόμαστε δίπλα στο μοναστήρι μας. Ότι δεν το αφήνουμε να στιγματιστεί ή να λησμονηθεί μέσα στη θύελλα.
Τι θα μπορούσε δηλαδή να κάνει ο Δήμος μας; είναι η εύλογη απορία αρκετών συμπολιτών μας.
Δεν είμαι εγώ αυτός που θα υποδείξω ποιες ενέργειες πρέπει να γίνουν για την αποκατάσταση του κύρους της μονής μας. Υπάρχουν άλλοι αρμοδιότεροι εμού. Εγώ απλά θα ήθελα να μοιραστώ με εσάς τους αναγνώστες, κάποιες προσωπικές μου σκέψεις.
Άποψή μου λοιπόν είναι, ότι ίσως ο Δήμος Καλαβρύτων θα μπορούσε,
Να υψώσει μια καθαρή φωνή: να ξεκαθαρίσει σε όλους ότι η Μονή είναι θεσμός αιώνων, που δεν μπορεί να ταυτιστεί με κανένα μεμονωμένο περιστατικό.
Να συνεργαστεί στενά με την Εκκλησία, για να αναδειχθεί ξανά η πνευματική και ιστορική αξία του Μεγάλου Σπηλαίου.
Να οργανώσει εκδηλώσεις και δράσεις που θα θυμίσουν σε όλους – μικρούς και μεγάλους – το μεγαλείο και την προσφορά της Μονής στον τόπο και στο έθνος.
Να φροντίσει ώστε ο τόπος μας να συνεχίσει να υποδέχεται προσκυνητές και επισκέπτες χωρίς να πληγεί η φήμη και η επισκεψιμότητα.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, το Μέγα Σπήλαιο δεν είναι μόνο ένας προορισμός· είναι η ζωντανή μας μνήμη. Είναι το σημείο που ενώνει την πίστη με την ιστορία, την παράδοση με το μέλλον.
Η κρίση αυτή μπορεί να γίνει πληγή, αλλά μπορεί, όπως έχω ξαναγράψει, να γίνει και ευκαιρία: να ξαναδούμε όλοι μας τι σημαίνει η Μονή για τον τόπο, να σκύψουμε με σεβασμό πάνω της και να την αγκαλιάσουμε με την αγάπη που της αξίζει.
Το Μέγα Σπήλαιο στάθηκε όρθιο μέσα στους αιώνες, μέσα σε πολέμους και δυσκολίες. Το ίδιο θα κάνει και τώρα. Το χρέος μας είναι να σταθούμε όρθιοι κι εμείς, δίπλα του.
