Όταν η αδιαφάνεια γίνεται διοικητική τακτική

Το πρόσφατο περιστατικό  της απόκρυψης του ομόφωνου ψηφίσματος του Δημοτικού Συμβουλίου για το Νοσοκομείο Καλαβρύτων, που αναδείχθηκε από τον επικεφαλής της αξιωματικής αντίπολίτευσης Θανάση Κανελλόπουλο και συζητήθηκε και στο χτεσινό δημοτικό συμβούλιο, δεν είναι ένα απλό γραφειοκρατικό “λάθος”. Είναι ένδειξη βαθύτερης νοοτροπίας: μιας δημοτικής αρχής που επιλέγει τη σιωπή και τη συγκάλυψη αντί για τη διαφάνεια και τη λογοδοσία.

Η αλήθεια που έφερε στην επιφάνεια η αντιπολίτευση Κανελλόπουλου

Το ζήτημα δεν θα είχε καν δημοσιοποιηθεί αν η αντιπολίτευση του κ. Κανελλόπουλου δεν επέμενε να φέρει το θέμα στο φως.
Ήταν η δημοτική του ομάδα που ανέδειξε το γεγονός ότι το ψήφισμα — αν και στάλθηκε κανονικά στη Δημοτική Αρχή για δημοσιοποίηση — ουδέποτε κοινοποιήθηκε στα τοπικά μέσα.

Αντί να υπάρξει ενημέρωση, το κείμενο του ψηφίσματος “θάφτηκε” σε μια άσχετη γωνιά του ιστοτόπου του Δήμου, χωρίς καμία επίσημη ανακοίνωση ή δελτίο τύπου.
Αν δεν υπήρχε η επιμονή της αντιπολίτευσης, οι δημότες δεν θα μάθαιναν ποτέ ότι το Συμβούλιο είχε λάβει ομόφωνη θέση για ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα όπως το Νοσοκομείο Καλαβρύτων.

Επιλεκτική διαφάνεια – επιλεκτική δημοκρατία

Η συμπεριφορά αυτή δεν είναι τυχαία. Αντικατοπτρίζει μια συστηματική τακτική επικοινωνιακού ελέγχου:
να δημοσιοποιούνται μόνο όσα εξυπηρετούν την εικόνα του Δημάρχου και να “πνίγονται” όσα προκαλούν δυσφορία ή αμφισβήτηση.

Η τοπική αυτοδιοίκηση όμως δεν είναι τηλεοπτικό σκηνικό.
Όταν ένας Δήμος επιλέγει ποια αλήθεια θα δημοσιεύσει, τότε παύει να υπηρετεί τους δημότες και αρχίζει να υπηρετεί την εξουσία για την εξουσία.

Η σιωπή ως εργαλείο διοίκησης

Η Δημοτική Αρχή Παπαδόπουλου έχει καλλιεργήσει ένα μοντέλο διακυβέρνησης όπου η ενημέρωση των πολιτών είναι προαιρετική, όχι αυτονόητη.
Αποφάσεις λαμβάνονται, ανακοινώσεις επιλέγονται, ειδήσεις φιλτράρονται.
Αυτό δεν είναι “διοίκηση”· είναι επικοινωνιακή σκηνοθεσία.

Και το χειρότερο; Όσο περισσότερο αποσιωπεί, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από την κοινωνία που οφείλει να υπηρετεί.
Η σιωπή γίνεται ασπίδα — όχι ευθύνης, αλλά φόβου. Φόβου για την κριτική, για τη διαφάνεια, για το δημόσιο διάλογο.

Η στάση Κανελλόπουλου δείχνει το αυτονόητο: η Δημοκρατία θέλει φως

Η αντιπολίτευση, με επικεφαλής τον κ. Κανελλόπουλο, έπραξε το αυτονόητο:
ζήτησε διαφάνεια, ενημέρωση και σεβασμό στις αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου.
Αυτό που έπρεπε να είναι αυτονόητο, δυστυχώς, στον Δήμο Παπαδόπουλου θεωρείται “αντιπολιτευτική κίνηση”.

Όμως η δημοκρατία στα Καλάβρυτα — και παντού — δεν είναι αντιπολίτευση, είναι υποχρέωση όλων.

🔻 Συμπέρασμα

Η δημοτική αρχή Παπαδόπουλου φαίνεται να έχει κάνει επιλογή:
να κυβερνά στο σκοτάδι, να ενημερώνει κατά βούληση, να αποφεύγει τον έλεγχο.
Όμως, σε μια μικρή κοινωνία όπως των Καλαβρύτων, το φως βρίσκει πάντα τρόπο να περάσει.

Και όσο υπάρχουν φωνές — από τα τοπικά μέσα, από την αντιπολίτευση, από τους ίδιους τους πολίτες — που δεν συνηθίζουν στη σιωπή, τόσο η διαφάνεια θα παραμένει ζωντανή.

Ο Δήμος δεν ανήκει σε κανέναν “Παπαδόπουλο”.
Ανήκει στους Καλαβρυτινούς.