Διάβασα πρόσφατα την δημοσίευση του φίλου και συμπατριώτη Λάκη Νασιώτη, και την συμβουλή του προς τον καινούριο Διοικητή του Νοσοκομείου Καλαβρύτων κο Κώστα Λοτσάρη, να “γεμίσει όλη την επαρχία και όχι μόνο τα αγροτικά ιατρεία, με απινιδωτές”. Όπως ο ίδιος αναφέρει, η δημοσίευσή του αυτή, έγινε με αφορμή το θάνατο του Γραμματέα της Κ.Ο. της Νέας Δημοκρατίας Απόστολου Βεσυρόπουλου λόγω ελλείψεως απινιδωτή σε πολυσύχναστη παραλία.
Δεν θα σταθώ σε αυτή καθ’ αυτή την ουσία της δημοσίευσης, αφού όλοι γνωρίζουμε την σημασία ύπαρξης απινιδωτή και στο πιο απομακρυσμένο χωριό του δήμου μας. Επίσης όλοι καταλαβαίνουμε την ανάγκη επίσημης πιστοποίησης ιατρών, εκπαιδευτικών, δημοσίων υπαλλήλων και άλλων κατοίκων στην διάσωση και παροχή πρώτων βοηθειών, όπως και την ανάγκη εξοικείωσης στη χρήση απινιδωτή σε μαθητές και στους κατοίκους ειδικά των απομακρυσμένων περιοχών.
Θα σταθώ όμως, στην έκφραση του κου Νασιώτη, “Θα έδινα την ίδια συμβουλή και στους υπεύθυνους του Δήμου Καλαβρύτων, αλλά αυτοί είναι για τα...πανηγύρια. Δώστους πανηγύρι και... πάρτους την ψυχή!”.
Μια έκφραση, που αν μη τι άλλο εκφράζει την απαξίωση ενός υποψηφίου της παράταξης Παπαδόπουλου, στους υπευθύνους του Δήμου και κατ’ επέκταση στην ίδια του την παράταξη και στο πρόσωπο του Δημάρχου Θανάση Παπαδόπουλου.
Στην τοπική αυτοδιοίκηση, δεν είναι σπάνιο να προκύπτουν εντάσεις και συγκρούσεις εντός των ίδιων των δημοτικών παρατάξεων. Όταν όμως ένα μέλος καταφέρεται δημόσια εναντίον της παράταξης με την οποία ήταν υποψήφιος, προκύπτει κατά τη γνώμη μου μείζον πολιτικό ζήτημα. Η δημόσια διαφοροποίηση δημιουργεί εικόνα διάσπασης και αδυναμίας συνοχής, κάτι που επηρεάζει την αξιοπιστία της παράταξης προς τους δημότες.
Από την άλλη, φέρνει στην επιφάνεια θέματα διαφάνειας και δημοκρατικού διαλόγου, αφού το μέλος προβάλλει διαφορετική άποψη. Σίγουρα υπάρχουν επιπτώσεις τουλάχιστον επικοινωνιακές, αφού προβάλλεται προς τα έξω εικόνα εσωτερικών συγκρούσεων.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η εσωτερική διαφωνία σε μια δημοτική παράταξη είναι αναμενόμενο φαινόμενο. Ωστόσο, το πως θα το διαχειριστεί ο εκάστοτε επικεφαλής, καθορίζει αν θα μετατραπεί σε κρίση ή σε ευκαιρία για ουσιαστικό διάλογο και ανανέωση.
Στο κάτω κάτω της γραφής, η πολιτική κουλτούρα είναι εκείνη που τελικά ορίζει την εξέλιξη.
